ΜΑΡΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΛΑΚΗΣ

Από το 1987 ασκούμαι με τη γλυπτική, την επέλεξα ενστικτωδώς και δεν μπορώ να εξηγήσω με τη λογική γιατί δεν διάλεξα κάτι άλλο, π.χ. ζωγραφική. Μέχρι σήμερα όμως, τίποτα δεν με έκανε να μετανιώσω για αυτό, το αντίθετο μάλιστα.
Την ενασχόλησή μου με τη γλυπτική την αντιλαμβάνομαι τόσο απλά όσο και την ίδια τη ζωή. Εκφράζω αυτά που με απασχολούν όπως τα αισθάνομαι, χωρίς να προσπαθώ να τα «στολίσω» με ξένα στοιχεία. Τα θέματα που δουλεύω με απασχολούσαν πάντα, από μικρό παιδί, και αυτό το συνειδητοποιώ τώρα, ασκώντας τη γλυπτική. Δουλεύοντάς τα μου δημιουργείται η διάθεση να εμβαθύνω όσο μπορώ, να κοιτάζω πιο πίσω, πιο βαθιά. Όσο προχωρώ όμως, τόσο νομίζω πως η απόσταση που πρέπει να διανύσω μεγαλώνει.
Την έννοια του χώρου την αισθάνομαι περπατώντας στην άμμο ή στο δάσος, όταν βρέχει ή όταν κάνω βόλτα ένα όμορφο βράδυ, όταν κάτι με πιέζει ή όταν κάτι μου δίνει χαρά. Έτσι αντιλαμβάνομαι τις διάφορες διαστάσεις του χώρου.
Η φύση και η Ιστορία είναι οι σημαντικότεροι δάσκαλοί μου. Παρατηρώντας το τελευταίο φυλλαράκι στο πιο μικρό δέντρο μαθαίνουμε για τη δημιουργία ολόκληρου του κόσμου, της ίδιας της ζωής. Την έννοια πάλι του πολιτισμού τη βλέπουμε στην προσπάθεια εκατομμυρίων ανθρώπων για χιλιάδες χρόνια να ζήσουν. Μέσα σ' αυτή τη ροή υπάρχουμε κι εμείς. Κάποιες φορές καταφέρνουμε να εκφράσουμε κάτι από αυτά που πάντα μας απασχολούσαν. Τις στιγμές αυτές περπατάς στο δρόμο όπως πάντα (π.χ. βράδυ δίπλα στη θάλασσα), μόνο που δεν πατάς στο έδαφος, κινείσαι ένα χιλιοστό πάνω από τη γη, τόσο που εσύ το καταλαβαίνεις, το ζεις, αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να το δει.
Ως αναπληρωτής καθηγητής στην ΑΣΚΤ, δουλεύοντας με σπουδαστές στο εργαστήριο Γυψοτεχνίας-Χαλκοχυτικής, αυτό που προσπαθώ να τους μεταδώσω είναι πως το καθετί που κάνουμε στη δουλειά μας έχει αξία και πως όλα τελικά συγκροτούν το έργο τέχνης. Οι σπουδαστές φαίνεται να το καταλαβαίνουν αυτό πολύ καλά.